Zanim wymyślono bohatera naszego dzisiejszego wpisu, ludzie przez całe stulecia musieli radzić sobie w inny sposób. Odkąd człowiek wymyślił sobie noszenie odzienia, musiał w jakiś sposób je dopasować do ciała, by dobrze się trzymało i na przykład chroniło przed zimnem. Historia pokazuje, że już pierwsze skóry i prowizoryczne stroje noszone przez człowieka wiązane były rozmaitymi rzemieniami.

Wszelkiego rodzaju rzemyki, sznurki czy tasiemki całkiem dobrze spełniały swoją rolę i były niemal obowiązkowym elementem odzieży, szczególnie damskiej - mam tu na myśli suknie, gorsety czy okrycia wierzchnie. W formie przypominającej dzisiejsze sznurowadła pojawiały się także w butach.

Tuż po wiązaniu odzieży pojawił się pomysł na spinanie materiału w inny sposób. Wymyślono guziki oraz haftki. Guziki stały się bardzo popularne. Niestety zarówno one, jak i używane wcześniej tasiemki miały bardzo dużą wadę. Ich zapinanie, rozpinanie i związywanie zajmowało bardzo dużo czasu. Dodatkowo często umieszczone były w takich miejscach, że samodzielne ich zapięcie było niemożliwe. Ówczesna moda nie kierowała się praktycznością i wygodą, lecz stroje miały być przede wszystkim efektowne i reprezentacyjne. Suknie miały bardzo wiele warstw i przebieranie się stało się niemalże całą ceremonią, przy której musiało pomagać kilka osób.

Halki, haleczki, gorsety, treny, kilka warstw spódnic, bluzek i narzutek... Wszystko dokładnie pozapinane i powiązane. Tylko sobie wyobraźmy, ile czasu zajmowała tak z pozoru prosta czynność jak ubranie się! O zakładaniu obuwia nie wspominając.

Na szczęście dla nas, znalazły się bystre umysły, które za cel postawiły sobie ułatwienie codziennego życia z pomocą nowego zapięcia.

Kolejna próba wybawienia ludzi z opresji pojawiła się dopiero ponad 40 lat później, w 1893 roku. Wtedy to amerykański producent galanterii skórzanej wziął na warsztat porzucony wynalazek Howe'a i lekko go zmodyfikował. Whitcomb Judson zaprezentował swój "haczykowy zamykacz i otwieracz do butów", jednak znów jego przyjęcie nie spotkało się ze zbyt wielkim entuzjazmem. Okazało się bowiem, że suwak nie posiadał odpowiedniej blokady, więc lubił rozsuwać się sam z siebie w najmniej oczekiwanym momencie. Niestety jego elementy były grube i często się też zacinały, a sam suwak bardzo ciężko się zapinał. Z tego powodu obuwie wyposażone w ten "zapinacz" nie cieszyły się zainteresowaniem klientów.

Dopiero rok 1913 przyniósł oczekiwane ofekty w kwestii takiego wynalazku, jakim jest zamek błyskawiczny. Szwedzki inżynier Gideon Sundback postanowił zająć się tym tematem i po długich i żmudnych pracach, wielu ulepszeniach i próbach udało mu się w 1917 roku opatentować ostateczną wersję zamka błyskawicznego - zbliżoną do tej używanej po dziś dzień.  Sundback zwiększył ilość elementów łączących, zamienił grube haczyki na drobniejsze ząbki. Przemyślał sprawę blokowania suwaka, a także samego mocowania ząbków - już nie na przyszywane oczka, ale nabijania ich na taśmę, którą zdecydowanie łatwiej przyszyć do odzieży. Zamki Sundbacka wyglądem przypominały już te używane dzisiaj - poniżej kilka przykładów sprzed ponad 100 lat.